Αντιδράσεις δραματικής αποθέωσης όσων είπε στη διάσκεψη του Ινστιτούτου Τσίπρα
Η ομιλία του Αμερικανού γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς στη διάσκεψη του Ινστιτούτου Τσίπρα προαναγγέλθηκε ως το μεγάλο γεγονός της βραδιάς.
Ένας γερουσιαστής με πραγματικές αγωνιστικές περγαμηνές που περιφέρει από το ένδοξο παρελθόν του, θα μιλούσε για πρώτη φορά απευθείας στο ελληνικό κοινό, σε μια συνθήκη που πολλοί «διψούσαμε» για μια γνήσια προοδευτική φωνή από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ο τυφώνας Τραμπ ανατρέπει κάθε ψήγμα δημοκρατίας, δικαιοσύνης και κοινής πολιτικής λογικής.
Ο Σάντερς μίλησε λοιπόν, και ακολούθησαν αντιδράσεις δραματικής αποθέωσης όσων είπε, και σύγκρισής τους με τη «λίγη» ελληνική αντιπολίτευση.
Μάλλον ακούγαμε άλλη ομιλία/συνέντευξη όμως, ή τουλάχιστον την περνούσαμε μέσα από πολύ διαφορετικά φίλτρα. Αλήθεια, μόνο εγώ άκουσα τον Σάντερς την Τρίτη, και σκέφτηκα ότι ο λόγος του έχει μετατοπιστεί από τη λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά» στον χώρο που με ευρωπαϊκά δεδομένα θα οριοθετούνταν μεταξύ του SPD, του ΠΑΣΟΚ και των Εργατικών.
Ο Μπέρνι Σάντερς υπήρξε πράγματι στο παρελθόν ένα πολύ προωθημένο στοιχείο εντός της κεντρικής αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Όμως η ομιλία του στο Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα έδειξε ότι ο Μπέρνι σήμερα εκφράζει έναν λόγο αγχωμένο, παρωχημένο, και προσωποποιημένο σε συγκεκριμένους “villains” (Τραμπ, Μάσκ, Πούτιν) και όχι στο σύστημα που τους παράγει και που εξυπηρετούν.
Η επιμονή στο υπεραπλουστευμένο ταξικό σχήμα του 1% που κατέχει το συντριπτικό ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου, είχε ίσως νόημα πριν μια 15ετία, όμως η πορεία των ετών έχει δείξει ότι το σχήμα δεν μπορεί πλέον να περιγράψει το σύνολο των παγκόσμιων προκλήσεων, ούτε καν αυτών που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα.
Σε ό,τι αφορά τη Γάζα, ο Μπέρνι είπε πολλές, πάρα πολλές λέξεις για να αποφύγει τη λέξη «γενοκτονία».
Την ίδια τακτική ακολουθούσε για πολλούς μήνες και στο παρελθόν, όταν έλεγε πολλές λέξεις για να αποφύγει τη φράση «κατάπαυση του πυρός».
Δυστυχώς ο Μπέρνι βολεύτηκε στην εύκολη λύση της κριτικής στον εγκληματία Νετανιάχου, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ιδεολογία που διατρέχει διαχρονικά την πολιτική του Ισραήλ, τον σιωνισμό, ενώ φρόντισε να αμυνθεί προκαταβολικά από ενδεχόμενη κριτική μέσω της εξίσωσης κατακτητών και κατακτημένων.
Γνήσιο ενδιαφέρον είχε πάντως η επιμονή του στο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Μίλησε εκτενώς για τον κίνδυνο που το AI φέρνει για εκατομμύρια θέσεις εργασίας και προειδοποίησε για το πόσο καταστροφικό θα είναι για τον κόσμο της εργασίας το (σχεδόν βέβαιο) ενδεχόμενο οι ιδιοκτήτες αυτής της τεχνολογίας, να είναι οι ίδιοι που κατέχουν αυτή τη στιγμή το ολιγοπώλιο της τεχνολογικής ανάπτυξης. Είναι ένα θέμα που σπανίως του δίνεται η προσοχή που χρειάζεται.
Ο Μπέρνι, έκανε ένα μοναδικό δώρο στην ελληνική αντιπολίτευση, αφού με την ομιλία του κατέδειξε ότι τα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς, ακόμη και μέσα στις τεράστιες αντιφάσεις τους, τα χαώδη αδιέξοδά τους και την εξοργιστική αυτοαναφορικότητά τους, διατηρούν έναν λόγο πιο ριζοσπαστικό, πιο αγωνιστικό και πιο «αριστερό», από τον λόγο ενός προσώπου που προβάλλεται στην Ευρώπη ως ο σύγχρονος John Reed*.
Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Μπέρνι Σάντερς είναι πράγματι… ΠΑΣΟΚ, όπως λέει προβοκατόρικα ο τίτλος του άρθρου, όμως σίγουρα η πολιτική του «γραμμή» έχει μετατοπιστεί πολύ δεξιότερα σε σχέση με το παρελθόν του. Η αριστερά (και οι αριστεροί) οφείλουν λοιπόν να ακούνε τι λέει κάποιος για να το κρίνουν ως περιεχόμενο, και όχι το ποιος το λέει ώστε να προεγκρίνεται το περιεχόμενο ως αριστερό.
Από την άλλη, ίσως αυτό να ήταν και το ζητούμενο ολόκληρου του συνεδρίου, από την αρχή, μέχρι το τέλος-τέλος του…
*John Reed: Αμερικανός δημοσιογράφος. Κορυφαία προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος των ΗΠΑ που κάλυψε δημοσιογραφικά την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 για το αμερικανικό περιοδικό The Masses. Tο 1919 έγραψε το εμβληματικό «Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» για την επικράτηση των Μπολσεβίκων έναντι του Τσάρου. Ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες όταν ήταν φοιτητής στο Harvard, όπου ήταν αρχισυντάκτης δύο φοιτητικών εφημερίδων. Eίναι ένας από τους λίγους Αμερικανούς που τάφηκε στη Νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου στη Μόσχα, μια περιοχή που κανονικά προοριζόταν μόνο για τους πιο εξέχοντες Σοβιετικούς ηγέτες. Το 1999, το βιβλίο του χαρακτηρίστηκε από το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ως ένα από τα σημαντικότερα δημοσιογραφικά έργα του 20ού αιώνα.
