Είχαμε αναφέρει (και όχι μόνο εμείς βέβαια) ότι το παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία μόνο εύκολο δεν θα ήταν παρότι υπάρχει ποιοτική διαφορά. Κατ’ αρχάς επρόκειτο για ματς μία και έξω, όπου πολλά μπορούν να συμβούν. Δεν μπορούν να συμβούν πολλά, όταν αντίπαλοι θα είναι η Αμερική με το Νότιο Σουδάν. Μπορούν, όμως, να συμβούν πολλά, όταν παίζει η Ελλάδα με τη Νέα Ζηλανδία.
Από κει και πέρα, ξέραμε ότι η αντίπαλός μας δεν είναι Σερβία ή Ισπανία, αλλά δεν είναι και Ιράν ή Αίγυπτος. Είναι μία ομάδα χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, η οποία, όμως, παλεύει μέχρι εκεί, που δεν πάει. Ρίχνει μπασκετικό ξύλο να φάνε και οι κότες και είναι ανταγωνιστική.
Πριν από μερικές ώρες, λοιπόν, στη «Mall of Asia Arena» ήρθε επιβεβαίωση για τα προαναφερθέντα, αλλά ευτυχώς δεν ήρθε η πλήρης επιβεβαίωση. Και αυτό, γιατί έστω και με μεγάλη δυσκολία καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση για την 16άδα του Παγκοσμίου. Και πλέον μπαίνουμε χωρίς ιδιαίτερο άγχος στη μάχη για το εισιτήριο της 8άδας.
Αλήθεια είναι ότι όλοι ή μάλλον πολλοί τα χρειαστήκαμε όταν προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου η Νέα Ζηλανδία προηγήθηκε με 43-28. Αλήθεια είναι ότι μέχρι εκείνο το σημείο τρίβαμε τα μάτια μας για να βεβαιωθούμε ότι αν αυτά, που βλέπαμε είναι πραγματικά ή όχι. Και όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα. Χάναμε με 15 πόντους, κάνοντας τα όλα ή σχεδόν όλα λάθος. Κάπου εκεί προς το τέλος του ημιχρόνου αποφασίσαμε να πατήσουμε το κουμπί. Και αυτό το κουμπί πατήθηκε καλά. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να παίξουμε κανονικό μπάσκετ, μπάσκετ ελληνικό, μπάσκετ, που ξεκινάει από την άμυνα.
Μέχρι το 43-28 τρώγαμε τα καλάθια μας και τραβάγαμε με το κινητό τους αντιπάλους μας, βλέποντάς τους να σκοράρουν με ευκολία και συχνότητα. Από κει και πέρα, όμως, βάλαμε τα κορμιά μας πάνω στα δικά τους. Μας νοιώσανε. Και μας νοιώσανε για τα καλά.
Είναι ζήτημα αν στην τρίτη περίοδο οι Νεοζηλανδοί έκαναν μία επίθεση της προκοπής. Και δεν έκαναν γιατί πλέον οι παίκτες της Εθνικής είχαν αποφασίσει να φορέσουν το κανονικό τους προσωπείο και να αποκαταστήσουν την τάξη. Τα χέρια μας πλέον ήταν πάνω σε όλες τις μπάλες και τα κορμιά μας κολλημένα πάνω στα κορμιά των παιδιών από την Ωκεανία. Κάπως έτσι υπήρξαν φάσεις, που οι Νεοζηλανδοί δεν ήξεραν τι να κάνουν την μπάλα, την έδιναν στα χέρια μας ή έκαναν βήματα. Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς στην άμυνα έφερε και την αλλαγή στην επίθεση. Η ψυχολογία άλλαξε, τα σουτ μας πλέον έμπαιναν και κάπου στην τέταρτη περίοδο το έργο ουσιαστικά τελείωσε.
Η ομάδα, το σύνολο κέρδισε το ματς και κατ’ επέκταση την πρόκριση στους «16», αλλά υπήρξαν τρεις παίκτες, που έκαναν το κάτι παραπάνω.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο ένας, πραγματοποιώντας ίσως μία από τις πλέον πλήρεις εμφανίσεις της καριέρας του. Η επιθετική του συμπεριφορά ήταν εξαιρετική, γενικώς η παρουσία του είχε θετικό πρόσημο και κάτι παραπάνω.
Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ξεκίνησε με αστοχία, αλλά είναι από τους παίκτες, που πρωτοστατούν στις ανατροπές. Αυτό έκανε και με τους Νεοζηλανδούς. Από ένα σημείο και μετά ο «Λάρυ» άρχιζε να βάζει το ένα σουτ μετά το άλλο και κάπως έτσι φτάσαμε από το -15 σε διψήφια διαφορά. Και όπως είπε και ο Δημήτρης Ιτούδης «στο δεύτερο ημίχρονο ο Λαρεντζάκς ήταν φανταστικός».
Και τέλος για μία ακόμη φορά ο Τόμας Ουόκαπ ήταν ο φύλακας-άγγελος. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού έχει κάνει πολύ καλύτερες εμφανίσεις σε σχέση με την σημερινή. Αλλά είναι η εγγύηση, ξέρει την θέση άριστα και προστατεύει πολύ καλά τον χώρο του, η άμυνά του είναι σχεδόν πάντα σε υψηλό επίπεδο.
Ναι, ξεχώρισαν αυτοί οι τρεις, αλλά είπαμε ότι η ομάδα κέρδισε. Γιατί αυτή η Εθνική είναι ομάδα. Είναι όλοι μαζί και προσπαθούν για το καλύτερο δυνατό παρά τα προβλήματα, που υπάρχουν.
Ο ευνόητος στόχος της 16άδας επετεύχθη, τώρα πάμε για τη υπέρβαση. Οπου υπέρβαση είναι η πρόκριση στην οκτάδα. Και το θέμα είναι ότι έχουμε έναν ακόμη «τελικό» μπροστά μας. Πως όχι άλλωστε από την στιγμή, που αν χάσουμε μεθαύριο από την Λιθουανία, αποκλειόμαστε. Αν κερδίσουμε, συνεχίζουμε να ελπίζουμε.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε την Παρασκευή, αρκεί να παίξουμε μπάσκετ. Όχι, δηλαδή, το σημερινό του πρώτου ημιχρόνου. Για την Λιθουανία θα τα πούμε πιο αναλυτικά στο αυριανό μας μπλογκ. Προς το παρόν μένουμε με την ικανοποίηση ότι δεν την πατήσαμε σήμερα. Δεν είναι κάνας άθλος η πρόκριση σε όμιλο με Νέα Ζηλανδία και Ιορδανία, αλλά θα ήταν γκέλα ο αποκλεισμός. Γκέλα, που θα δυσκολευόταν πολύ να καταπιεί το απογοητευμένο εδώ και χρόνια (στο επίπεδο της Εθνικής Ανδρών) ελληνικό μπάσκετ.
