Αυτό το συναίσθημα αποτύπωσε ο Francis Fukuyama στο διάσημο δοκίμιό του για το «Τέλος της Ιστορίας», όπου περιέγραφε ουσιαστικά το τέλος της αντιφατικής και ηρωικής προσπάθειας του σύγχρονου ανθρώπου να γίνει ο δημιουργός της δικής του Ιστορίας, σύμφωνα με το εγελιανό σύστημα σκέψης.
Όλα μετά έπρεπε να ρυθμίζονται από την απρόσωπη λειτουργία των «αγορών» οι οποίες θα αναδιένειμαν τους πόρους με βάση τους κανόνες της προσφοράς και ζήτησης.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που είναι σε θέση να ελέγχουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία.
Αυτό αποτέλεσε ένα ολοκληρωτικό σχέδιο για τον έλεγχο όλων των ανθρώπων, των κοινωνιών, των εθνών και των κρατών.
Επιχειρήθηκε να ελεγχθεί όλη την κοινωνική και διεθνή εξέλιξη, εμφανιζόμενη φυσικά κάτω από τη σημαία της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του υποτιθέμενου αυτορυθμιστικού ρόλου των «αγορών».
Μετά την κατάρρευση του «κομμουνισμού», το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο συγκεντρώθηκε σε πρωτοφανή ιστορικά επίπεδα, γνώρισε μια άνευ προηγουμένου άνοδο της οικονομικής και πολιτικής του ισχύος, αναλαμβάνοντας άμεσα λειτουργίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη.
Η χρησιμότητα των εθνών κρατών για το μεγάλο κεφάλαιο έχει μειωθεί μετά την εξαφάνιση του «εξωτερικού εχθρού» και των εσωτερικών κινημάτων αμφισβήτησης.
Η αυτοκρατορία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η οργή κατά της παγκοσμιοποίησης
Έχει προκύψει μια «Αυτοκρατορία της Οικονομίας» ή των χρηματοπιστωτικών αγορών που γίνεται το πραγματικό Κράτος της εποχής μας, στο οποίο υποτάσσονται σε μεγάλο βαθμό τα μεμονωμένα κράτη.
Αυτή η Αυτοκρατορία δημιούργησε μια οικονομική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» μετά το υποτιθέμενο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με βάση τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μία σειρά διεθνών οργανισμών όπως ο ΠΟΥ, το ΔΝΤ κ.λπ.
Επιβάλλει την απελευθέρωση από κάθε έλεγχο από το κράτος ως δημιουργό πολιτικής και όλους τους περιορισμούς τη διεθνή ροή κεφαλαίων στη δραστηριότητά του, παρατείνοντας έτσι την κρίση που συνεχίζεται από το 2008.
Η δυτική επιθετικότητα κατά της Ρωσίας μπορεί να εξηγηθεί καλά από την επιθυμία των ΗΠΑ και της δυτικής οικονομικής ελίτ να ασκήσουν απόλυτο έλεγχο στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε ότι η οικονομική κρίση του 2008 έπαιξε ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις: όπως έχει συμβεί συχνά κατά το παρελθόν, οι οικονομικές κρίσεις να προκαλούν πολέμους και το αντίστροφο – είναι ένα θέμα που αξίζει ξεχωριστής μελέτης.
Με την κρίση του 2008, η «ανέφελη παγκοσμιοποίηση» (la mondialisation heureuse) υποχωρεί απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση της οργής», όπως φαίνεται και από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη Γηραιά Ήπειρο.
Η Ευρώπη οδεύει προς την ταχεία κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, τη μεγαλύτερη κατάκτηση των ευρωπαϊκών λαών από τη νίκη επί του ναζισμού, με αποκορύφωμα την καταστροφή, με οικονομικά και πολιτικά μέσα, της Ελλάδας. Εφόσον οι τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν», οι κοινωνίες, τα κράτη και τα έθνη (δηλαδή οι λαοί τους…) είναι εκείνα που θα χρεοκοπήσουν.
Και πάλι, βλέπουμε μια ενδιαφέρουσα συσχέτιση μεταξύ οικονομίας και
γεωπολιτικής.
Η σφοδρότητα του οικονομικού «πολέμου» κατά της Ελλάδας δεν έχει τίποτα κοινό με τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα που επιβλήθηκαν σε άλλες περιφερειακές χώρες της ΕΕ.
Αυτό πιθανότατα συνέβη και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας και της Κύπρου.
Όπως διδάσκει η Ιστορία, όλες οι εκστρατείες των δυτικών δυνάμεων κατά της ρωσικής ή ισλαμικής Ανατολής έχουν προηγηθεί από επιθέσεις για τον έλεγχο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Το εγχείρημα του Fukuyama βασίζεται στην υπόθεση ότι η αφομοιωτική δύναμη του δυτικού οικονομικού, πολιτικού και πολιτιστικού μοντέλου είναι ικανή να υποστηρίξει την παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού καπιταλισμού και της ελίτ που τον ελέγχει.
